اسم در دستور زبان فارسی، اقسامی دارد. برخی آن را با نگاه ساختاری یعنی ساختمان اسم تقسیم کرده‌اند و برخی معنای آن را در نظر گرفته‌اند. عده‌ای نیز اسامی را از نظر شمول و دلالت بر افراد یا اشیا تقسیم‌‌بندی مرده‌اند که در این مقاله قصد داریم به این موضوع بپردازیم.
اسم عام
اسم عامی اسمی است که بین افراد نوع یا حنس مشترک باشد و بر هر یک از آنها دلالت کند.
مثال: شتر، زن، دست، درخت
اسم خاص
اسم خاص اسمی است که تنها بر یک فرد معین از افراد نوع دلالت می‌کند.
مثال: علی، زهرا، کاوه
انواع اسامی خاص در دستور زبان فارسی
۱- اسم انسان‌ها
مثال: نیما، درسا، فرنام
۲- اسم مخصوص حیوان‌ها
مثال: رخش، شبدیز
۳- اسم مکان‌ها و پدیده‌های جغرافیایی
بندر گناوه، کرخه، زاگرس، می‌سی‌سی‌پی
۴- اسم کتاب و اشیا
شاهنامه، قرآن، دیوان حافظ، و …
چطور می‌توانیم اسم عام و اسم خاص را تشخیص بدهیم؟
هر کدام از این انواع اسم، ویژگی‌هایی دارند که دقت در آنها می‌تواند به تشخیص نوع اسم کمک کند. این ویژگی‌ها عبارتند از؛
۱- اسم خاص جمع بسته نمی‌شود
برای مثال نمی‌توانیم در معنای جمع، پسوندهای جمع را به این کلمات اضافه کنیم و بگوییم زهراها، کاوه‌ها و علی‌ها. تنها در برخی مواقع معنی نظیر از چنین کلماتی اراده می‌شود. یعنی افرادی مانند علی، یا افرادی مانند زهرا.
۲- اسم خاص نشانه نکره ندارد
اسم خاص نشانه نکره هم نمی‌پذیرد. مثلا نمی‌توانید بگویید زهرایی به خانه رسید.
۳- اسم عام جمع بسته می‌شود
مثال: کشورها، کوه‌ها، درختان
در این مقاله سعی کردیم به طور مختصر درباره اسم عام و اسم خاص صحبت کنیم و امیدوارم برای شما مفید باشد. لطفا اگر شیوه‌های دیگری درباره تشخیص اسم عام و خاص داشتید برای ما در قسمت نظرات ثبت کنید.
